Kemping pod koalą

 

Dopiero drugiego dnia rano zorientowałem się, że rozbiliśmy namiot pod tym oto stworem:

To by trochę wyjaśniało dziwne odgłosy jakie słychać było w nocy, a które – o dziwo! – dość spokojnie zniósł nasz labrador, nocujący z nami w namiocie. Rano wypatrzyłem koalę na drzewie i zrobiłem mu zdjęcie. To dla niego zaszczyt, bo np. widok kangurów już mi spowszedniał i nie zrobiłem im żadnego zdjęcia mimo, że całe stadko przykicało na pole namiotowe.

Zdziwiłem się dopiero gdy po kilku godzinach koala zszedł z drzewa i, nie przejmując się psami, które i tak były na smyczach, przeparadował główną alejką i wszedł spokojnie na inne drzewo.

Drugie spotkanie z dziką zwierzyną odbyło się gdzieś tutaj, akurat byłem w wodzie i próbowałem się mierzyć z falami na desce:

Pierwsza je dojrzała moja córka Ewa.

• Rekin, tato, Rekin!

Nie słyszałem co do mnie krzyczy z brzegu, ale spojrzałem na fale i zobaczyłem… delfiny! Całe stadko 8-10 sztuk przypłynęło posurfować na falach. Faktycznie najpierw widać było płetwę, trochę podobną do rekiniej. To jednak były delfiny.
Niektórzy z pływaków mieli je dosłownie na wyciągnięcie ręki. Ewidentnie przypłynęły pobawić się na falach. Wszystko trwało może minutę lub dwie, za krótko żeby zrobić zdjęcie. Delfiny odpłynęły i zostało tylko wspomnienie.

Mallacoota. Wiktoriańska perełka. Lubię to miejsce.