Ballarat: 1854 AD

Poranek w Sovereign Hill przywitał nas chłodny i pochmurny. Jednak na pogodę nie wypadało narzekać: był to jeden z nielicznych w tej zimy dni gdy w Ballarat nie padał deszcz. Tegoroczna deszczowa zima przyjmowana jest przez wiktorian z radością, a przez mieszkańców miast położonych w głębi lądu australijskiego (jak właśnie Ballarat) z radością szczególną: zakończyła się kilkuletnia susza, a na pola złotonośne spadło najwięcej deszczu od 33 lat!

Poranek jest jednak cichy, na ulicach pustki. Nawet jak na Australię o godzinie 9 rano w niedzielę jest tutaj za cicho:

Wszystko zmienia się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki o 10-tej. O tej bowiem godzinie otwierana jest kasa biletowa skansenu Sovereign Hill i na uliczki zabytkowego miasteczka wlewa się tłum turystów oraz robiących atmosferę statystów.

starsi panowie dwaj

kapela ballaracka

Pola złotonośne nazwę mają nie od parady. Każdemu wolno wziąć miskę i spróbować szczęścia w płukaniu. I naprawdę jest złoto! (dosypywane regularnie przez pracowników skansenu maleńkie złote wiórki)

w pobliskim banku można od razu sprawdzić cenę skupu

statyści w różnym wieku mieszają się z turystami

główna ulica miasta, na pierwszym planie bank

spokoju pilnuje wojsko Jej Królewskiej Mości

Do tych okoliczności nasza grupa pasowała nie najgorzej 🙂

Ballarat, 29 sierpnia 2010 r.