Poranna zmiana na stołku

Niedawna zmiana na stanowisku Premiera Australii odbiła się szerokim echem na świecie. O dziwo jednak nie słyszałem głosów zdziwienia trybem w jakim odstawiono na boczny tor niedawną jeszcze gwiazdę australijskiej polityki, Kevina747 Rudd’a (ten przydomek pochodzi od modelu samolotu, w którym Rudd spędzał więcej czasu niż w stolicy kraju), a jedynie skupiano się na sprawie kompletnie marginalnej, czyli płci nowego premiera.

Mamy oto premiera-kobietę, pannę Julię Gillard. Zwracam uwagę na przedrostek: w Australii pilnuje się tego skrupulatnie: Miss Julia Gillard, a nie Mrs!

Dla mnie osobiście płeć premiera nie ma żadnego znaczenia (no może lingwistycznie, bo nie wiem czy „premier” czy „premierka” – w j. angielskim nie ma tego problemu). Nie jestem bowiem seksistą i interesują mnie poglądy i program premiera, a nie płeć.

Twierdzę również, że większość piejących z zachwytu nad wyborem kobiety na to stanowisko jest również tego samego zdania co ja. Łatwo tego dowieść sprawdzając co te osoby myślą np. o takich kobietach na eksponowanych stanowiskach jak Sarah Palin lub Margaret Thatcher. Już nie pieją z zachwytu prawda? Koniec dowodu.

Poza tym w Australii głową państwa jest kobieta od lat 57 (Elżbieta Windsor), a jej reprezentantką na Australię jest od prawie 2 lat również kobieta: Quentin Bryce. O czym więc tutaj mówić?

Znacznie ciekawsze od treści seksistowskich są za to polityczne gierki kryjące się za tą zmianą. Najpierw proszę sobie wyobrazić, że spadają odrobinę notowania PO i pewnego dnia budzicie się rano żeby się dowiedzieć, że oto zarząd partii zastąpił w trybie natychmiastowym Donalda Tuska Grzegorzem Schetyną. Albo 3 lata temu Jarosława Kaczyńskiego Zbigniewem Ziobrą. Fantastyka prawda?

Nie taka znów fantastyka, bo po prawdzie mieliśmy już podobną (a nawet lepszą) zmianę w Polsce w 1992 roku, gdy z rana premiera Olszewskiego już do biura nie wpuszczono… tyle, że wtedy zmieniono koalicję rządową…

Pomijając kwestie procedury konstytucyjnej to w Polsce partie mają charakter wodzowski i prędzej PiS zatonie niż prezes Kaczyński usunie się w cień.

A w Australii rano był premier Rudd, a w południe już go nie ma. Partia wszystkim, jednostka niczym.

Premier Rudd żegnał się ze stanowiskiem płacząc przed kamerą.

Tak samo jest z obecną premier(ką?): gdyby uznano to za stosowne to zniknie ze świecznika tak szybko jak się pojawiła.

Na razie jednak panna Gillard ma za zadanie wygrać tegoroczne wybory federalne. Rządząca Partia Pracy liczy, że wyborcy są idiotami i zmienią zdanie z powodu innej twarzy oglądanej w TV i paru populistycznych spektakularnych zmian polityki przeprowadzonych dla uzyskania poklasku (np. propozycja odsyłania azylantów z powrotem do domu i negocjacje z biznesem nt. nowego podatku od kopalin). Najgorsze jest to, że Partia Pracy ma chyba rację nt. kondycji wyborców: oto pierwsze sondaże pokazują wyraźny wzrost popularności obecnej ekipy.

Najlepsze wciąż przed nami: ostateczny cios przedwyborczy ma dotyczyć polityki względem… globalnego ocieplenia (kto zgadł?). Moim zdaniem należy się bać i spodziewać każdej największej nawet głupoty. Gra idzie bowiem na noże (czyli o stołki na kolejną kadencję).

Na ile to działanie będzie skuteczne przekonamy się już wkrótce. Wszyscy spodziewają się, że panna Julia ogłosi termin wyborów na sierpień, żeby pójść do nich na fali „miesiąca miodowego”  na stołku premiera.

Ciąg dalszy zatem wkrótce nastąpi.

PS

Ciekawym aspektem sprawy jest fakt, że nowa panna premier jest mieszkanką… Melbourne.